Een kerstverhaal
Ma zag het al heel snel. “Kijk dat toch eens slapen, als dat geen ambtenaar wordt!”
“En graaien dat hij kan, wat hij eenmaal vast heeft laat hij nooit meer los”. Zij zag duidelijk een ontvanger of een bankier in deze wieg liggen. En omdat er toen nog geen staatsbanken waren, was de conclusie al snel getrokken. Dit ventje moet Ontvanger der Rijksbelastingen worden.
Dat is best wel moeilijk: al zo heel jong weten waarvoor je in de wieg bent gelegd. Een zware last rust op je schouders. Jeugd en opleiding moet je helemaal afstemmen op die enige ware roeping.
En daarom doe je dan maar een beetje Havo met een feestpakketje: geen natuur-, wis- en/of scheikunde uiteraard. Heel wat talenten die je bewust moet onderdrukken. En dat valt beslist niet mee, kan ik je vertellen. Al die interessante wegen en mogelijkheden die je bewust moet mijden. Al die boeiende uitdagingen die je moet laten schieten. Tja, dan maar geen Nobelprijs. Je weet nu eenmaal precies wat je moet worden. Je lotsbestemming vereist nu dat je een groot deel van je kwaliteiten moet laten schieten.
En op school kan je ook al niet te hoog scoren. Je ultieme doel bereik je pas als je een beetje doorsukkelt met zesjes. Een of twee keer doubleren ligt meer voor de hand. Want overkwalificatie ligt voortdurend op de loer. Niet te zeer opvallen in de massa dus. Ze zouden je nog gaan afwijzen ook, als je niet goed oplet! Met een grote zucht sla je je boeken dan maar weer dicht. Je zou zo graag willen blijven doorlezen, maar dat kan nu eenmaal niet. Je moet modaal blijven. Met grote weerzin plaats je je boeken terug in de kast. Je neemt je voetbal dan maar weer in je handen en al snel sta je weer tussen al die andere sterren op straat en doe je net alsof je geen balletje kunt trappen.
En zo vecht je je hele jeugd om al die Einsteintjes, Mozartjes, Rembrandtjes en Maradona’s in jezelf te onderdrukken. Niet dat pardoes Manchester, Barcelona of Milaan voor je deur staat. Of dat het Concertgebouworkest op je jaagt of Bruce je maar lastig blijft vallen voor zijn wereldtournee. Of dat je het buskruit uitvindt. Neen, Dat kun je allemaal helemaal niet gebruiken. De Belastingdienst: dat is nu eenmaal het ultieme doel in je leven!
Nadat mijn oom van de Douane mij hier naar binnen had geschopt, mocht ik eindelijk beginnen. Mijn ster begon onmiddellijk te stralen en in een mum van tijd viel ik vanzelf helemaal omhoog in de salarisschalen. Dat ging bijna helemaal vanzelf, daarvoor hoefde je niet eens zoveel te doen.
Het is alweer meer dan dertig jaar geleden. De tijd vliegt voorbij als je het goed naar je zin hebt. En dan sta je ineens aan de eindhalte binnen je salarisschaal. De koek is ineens op. Dit is het dan! Verder omhoog vallen is er niet meer bij. Ze zouden je zelfs heel graag laten gaan. Pardon!?
Weten ze eigenlijk wel wat ik allemaal voor hen heb laten schieten?
